KB #27 Osobowość postaci - Nie możesz! Charakter Ci nie pozwala!

Takie hasła leciały na porządku sesyjnym w dobrych czasach kiedy królowało AD&D. Sztywny podział na 9 charakterów od praworządnego dobrego po chaotycznego złego był jedynym prawdziwym wyznacznikiem „jak grać” (panie premierze). Pamiętam, że podręcznik dość mgliście wyjaśniał niekiedy bardzo delikatne różnice pomiędzy kolejnymi „stopniami”. Pamiętam jednak również godziny prawdziwie ognistych i zaangażowanych dyskusji na geekowskie tematy w stylu; jaki charakter ma Batman (co wciąż jest ciekawa zagadką), albo czy dany uczynek kwalifikuje się jako wciąż mieszczący w zasadach moralnych „neutralnego dobrego” czy już ciągnie nieszczęśnika na ciemną stronę. No i najtrudniejszy, bo w konsekwencji praktyczny, jak odgrywać „Neutralnie Neutralny”?!

Takie tematy były dla nas bardzo ważne, kiedy zaczynaliśmy, bo kreowały naszą wizję na sposób grania, interakcji pomiędzy graczami-graczami oraz graczami-mistrzem gry, ogólne spojrzenie na moralność i światopoglądy postaci zamieszkujących świat gry. Wgłębianie się w charaktery postaci pogłębiało nasze granie i z tabelkowego systemu do siekania mobków dla PD gładko przeniósł nas do psychodramatycznego narracyjnego świata mroku. Tam nie było już sztywnego podziału, za to trzeba było wybrać konkretny typ osobowości, jeden opisujący prawdziwy charakter postaci, drugi jej pozę. To dopiero był przeskok.

Ale zanim on nastąpił niemal na każdej sesji Mg rzucał „Charakter Ci nie pozwala!” i dyskusja wybuchała.

A potem z WoDu przeszło na coś innego. I pewnie znowu.

Od bardzo dawna nie słyszałem już tego hasła. Charakter i osobowości postaci nie przestała być istotna w czasie naszych sesji. Zmniejszyło się jednak ciśnienie by ściśle i dosłownie przestrzegać wstępnych założeń dla postaci. Nie potrzebujemy już takich drogowskazów i wyraźnych tabliczek „Janek jest chaotycznie dobry, więc powinien odgrywać tak i tak, a jego postać nigdy nie zrobi tamtego”. Każdy stara pilnować się sam i wygłówkować co zrobić w danym momencie. Czasami to jednak zawodzi. Czasami prowadząc aż chciałbym potrząsnąć graczem jednym czy drugim i wykrzyczeć „człowieku graj zgodnie z charakterem!” albo „człowieku, imituj osobowość!”.

Z drugiej strony przesada zazwyczaj przynosi gorsze efekty. Problem z wypośrodkowaniem zaczyna się jeszcze na etapie konstruowania charakteru. To co wydaje nam się fenomenalnie realistyczne, ale za razem klimatyczne i bombastyczne na kartce, może w praniu wyjść karykaturalnie, albo co gorsza zwyczajnie zaburzać przyjemność z gry innym.

Na większości czasu sesyjnego problemy charakteru, czy osobowości postaci nie mają tak naprawdę znaczenia. Gracze sterując swoimi postaciami rozwiązują zagadki, mieszają się w intrygi, walczą ze złem/dobrem/skarbówką i generalnie dobrze się bawią. Prawdziwe moralne dylematy tak naprawdę nie zdarzają się często. I dobrze, bo ich natłok zmniejszyłby efekt jaki wywołują te naprawdę przez mg zaplanowane i skutecznie przeprowadzone. W takich sytuacjach gracze zaglądają głęboko w wykreowane w swoich głowach i/lub kartkach osobowości postaci i podejmują prawdziwe zgodną (lub nie, ale świadomie) decyzję „co robią”.

Oczywiści jeśli gracz nie stworzył dla swojej postaci żadnej osobowości będzie miał problem z podjęciem takiej decyzji, i to nie na zasadzie „wielkiego dylematu moralnego w bolach egzystencjalnych podjętego”. Ale przecież nie należy wymagać od każdego by był Konradem. Choć szczypta ikry byłaby na miejscu.

***

Ten nie za długi wpis jest moim debiutem Karnawałowym. Sam temat otworzył mi w głowie milion okienek, a w każdym kwestia do poruszenia lub przemyślenia, gotowa by zostać opisana. Super. Bo w końcu to jedna z głównych misji tej inicjatywy. Aż chciałoby się pisać i pisać, ale wiem, że wtedy nikt by nie zaczął nawet czytać takiego molocha. Postaram się w kolejnych notkach nawiązywać do tego tematu szerzej poruszając kwestie dla mnie samego interesujące, albo erpegowo życiowe.